Contact

Als ik aan kom lopen, zit Natascha er al. Ze vraagt wat ik te drinken wil. Ze heeft gewacht met bestellen totdat ik er was. Zorgzaam komt ze op me over. En sterk. Ik hoop erop dat onze ontmoeting haar kracht zal blootleggen. Al voordat onze koffie is ingeschonken, neemt ze me mee in haar leven…

“Ik heb er lang naar uitgekeken. Het was mijn doel de afgelopen jaren. Een schuldenvrij bestaan.” Natascha verontschuldigt zich dat ze tegenover me zit met ontzettend veel spierpijn. Ze legt uit dat ze al drie dagen aan het verven is.“ We slapen daarom nu even provisorisch beneden, maar dat is geen probleem. Een half jaar geleden was het ondenkbaar om op zoiets te focussen. Rondkomen van 30 euro per week met drie inwonende kinderen lukte me, maar prioriteiten liggen dan niet op het schilderen van de kamers.”

“Een vermogend leven leidde ik. Tot ik in 2007 ging scheiden. Ideeën om te ondernemen had ik genoeg. Ik ben alleen niet de juiste mensen tegengekomen. Investeren en er niets van terugzien. Mijn eigen vermogen raakte op. Mijn huis in de vrije sector werd daardoor te duur. Ik voorzag dat ik in de knel zou komen, en kaartte mijn situatie en zorgen daarover aan bij de gemeente. Juist om een erger te voorkomen. Tevergeefs. Even laten stond ik op straat met mijn drie kinderen.

Draag alleen de bagage mee waar je wat aan hebt, zodat je niet vergeet vandaag te leven.

“Wrang. Maar ook hoopvol. Mijn ideeën over hoe beleid beter aangepakt kan worden, hebben me strijdbaar gemaakt. Even geleden heb ik met de wethouder van Almere een succesvol project bezocht in Amsterdam rondom schuldhulpverlening. Over snel signaleren en ingrijpen als de problemen nog te overzien zijn. Punten daarvan nemen ze mee in hun beleid. Dat geeft me voldoening. Net zoals de mensen die bij me komen in Buurthuis de Serre, die ik help met het aanpakken van hun schulden. Mijn weg om uit de schulden te komen heeft me veel energie gekost, teveel eigenlijk. Fijn dat ik nu wat verlichting kan bieden voor de mensen die datzelfde nú doormaken.”

Onrecht maakt een mensenleven kapot. Dat kan alleen stoppen als mensen van zich laten horen.

“Ik heb veel moeten strijden. Vaak alleen. Mezelf willen bewijzen, laten zien dat ik het wél kon. ‘Hoeveel kan een mens verdragen’. Het is de titel van een van mijn gedichten. Het schrijven is voor mij een vorm van therapie. Het komt vanuit mijn binnenste. Ik heb geschreeuwd om gehoord te worden. Het gevoel gehad in het moeras weg te zakken, m’n hand uit te reiken en mis te grijpen. Het verhardt je. Voor het eerst in mijn 44- jarige leven heb ik vrienden om me heen, die zeggen dat ik ze dag en nacht kan bellen, en daadwerkelijk ook opnemen dan. Niets is te veel. Een gevoel van welkom te zijn, zo voelt het. Ik kan eindelijk soms zwak zijn, wat een krachtig gevoel geeft me dat. Voor het eerst in mijn leven voelt het of ik op iemand kan bouwen. Iemand die je je bagage helpt dragen”